Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/154

wątpiewać... A ja, tymczasem, Romku, pracowałam dla naszego wspólnego szczęścia!...
 — Tamaro! — zawołał — Jak śmiesz przypuszczać, że wątpiłem w ciebie! Wiedziałem, że przyjdziesz... Toć cały czas żyłem wciąż z tobą w moich marzeniach!
 Namiętny pocałunek Orzelskiej był odpowiedzią na to wyznanie. Szybko jednak wyrwała się z objęć Krzesza.
 — Bądźmy mocni! — oświadczyła poważnie — Najcięższa część zadania nas czeka! Wczoraj Szarecki oświadczył się Zosieńce i zgodziła się zostać jego żoną. Mam ręce rozwiązane i zbyteczny jest mój dalszy pobyt w domu Orzelskich...
 — Już? — wykrzyknął radośnie.
 — Jutro urządzam dla najbliższych uroczysty obiad, dla uczczenia narzeczeństwa Zosieńki. Będzie to jednocześnie, jakby oficjalne stwierdzenie tego faktu, żeby nie mogli się już cofnąć... Zaproszę parę osób, barona Raźnia — Raźniewskiego no i ciebie.
 — Mnie?
 — Przybądź bezwzględnie! Twoja nieobecność zwróciłaby uwagę, zapytywała mnie nawet Zosieńka, czemu nas nie odwiedza pan Krzesz. Pozatem jest to konieczne dla uskutecznienia dalszych naszych planów...
 — Dalszych planów?
 — Głuptasku? Nie znasz rozkładu willi! Muszę ci pokazać gdzie znajduje się moja sypialnia i w które okno zastukasz... Po obiedzie, niby niechcący, oprowadzę cię po pałacyku i omówimy wszystkie

148