Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/115

więc, moją ciekawość — szczególniej, że pan tak ładnie maluje...
 — Bardzo proszę! — wesoło odparł, gdy pochlebiła mu pochwała.
 Nagle panna drgnęła. Wzrok jej padł na portret Orzelskiej, którego nie zdążył Krzesz zasłonić.
 — Portret, czy obraz? — wymówiła powoli, patrząc na obnażone, a wygięte lubieżnie kształty hrabiny na płótnie. — Zaiste piękna kobieta, ale...
 — Ale? — podchwycił.
 — Dziwne, że się zgodziła w ten sposób pozować panu!
 — Ach, to raczej moja fantazja! — wyrzekł, nieco zmieszany. — Malowałem z wyobraźni...
 — Wątpię — zaprzeczyła. — Zbyt naturalnie całość została podchwycona.
 Raptem, te same podejrzenia, co i wczoraj ogarnęły Krzesza.
 — Pani zna tę osobę? — wpił się oczyma w Martę.
 Wytrzymała jego wzrok spokojnie.
 — Nie, panie! — zabrzmiała pogardliwa odpowiedź. — Do grona moich znajomych nie zaliczam dam, które się pokazują mężczyznom w pozach równie bezwstydnych...
 Odwróciła się od obrazu.
 Krzesz poczerwieniał, a nie chcąc przedłużać niemiłej rozmowy, zmienił temat, przystępując do rzeczy.
 — Zaczniemy?
 — Chętnie — odrzekła. — Chyba, że zażąda pan odemnie...

109