Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Marja Wisnowska. W więzach tragicznej miłości.djvu/33

 Był to redaktor Kurjera Porannego, Fryze.
 — Wujaszku! — zawołała żywo (stale redaktora zwała poufale wujaszkiem) — wujaszku stój, siostrzenica prosi!
 Redaktor zatrzymał się z uśmiechem.
 — To panna Marja z huzarami teraz wystaje? — zagadnął.
 — A ty byś chciał wujaszku, żebym wystawała tylko z redaktorami?
 — Pewnie! Bo jak ludzie zobaczą artystkę z redaktorem to powiedzą, że ona ma interes do niego, a jak ją widzą z huzarem — to sądzą, że huzar ma interes do artystki!...
 — Fe, jaki złośliwy! Słuchaj wujaszku, chciałam przypomnieć... masz być u mnie jutro na obiedzie! Będzie parę osób.
 — Ależ, oczywiście pamiętam!
 — Wujaszku! zagadnęła filuternie, a huzara można zaprosić? Bardzo miły chłopak!
 — Hm... jak uważasz! Zdaje się, że to pan Bartenjew. Znamy się nawet!
 — Wy się znacie? — zapytała zdziwiona.
 — Pewnie. Pan Bartenjew ogromnie garnie się do sfer artystycznych! Poznałem go u śpiewaczki Patini... wydawał się niezmiernie w niej zakochany...
 — A nicpoń! — udała oburzenie Wisnowska — Monsieur Alexandre, zawołała, zwracając się