Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/45

—   39   —

 — Wygląda na dwadzieścia kilka, a ma ich ze sześćdziesiąt!
 — Zwarjowałeś?
 Górka wytrzeszczył oczy na swego pacholika i przez chwilę mierzył go niespokojnym wzrakiem. Był pewien, że chłopak niespodziewanie stracił rozum.
 — Zwarjowałeś? — powtórzył — Co z tobą jest, Jaśku?
 Ale, ten patrzył na niego przytomnym i poważnym wzrokiem.
 — Nie pomieszało mi się w głowie — mówił — i zaklinam, uwierzcie mi, panie! Klnę się na Boga, prawdę powiadam. Są ludzie, co pamiętają hrabinę od lat dziesiątków...
 — Łżą!
 — Nie kłamią! Jej ślub odbył się z hrabią Nadasdym prawie przed czterdziestu laty! Jest nawet na tę pamiątkę, tablica w zamku, tylko ona kazała pozacierać napisy... Sami, zobaczcie... Tuż koło wejścia, na dole..
 Chłopak prawił tak rozsądnie i z takiem przekonaniem, że wojewodzic nadal nie mógł go posądzać o to, iż oszalał. Tem straszniejszy, jednak, spadał nań cios. Po wspaniałych marzeniach spotkać się z podobną rzeczywistością? Jeszcze nie chciał wierzyć. Toć Elżbieta wyglądała, niczem młoda dziewica. Postanowił Jaśka wybadać do ostatka.
 — Tedy, stara, powiadasz! — wymówił zduszonym przez podrażnienie głasem — Jej ślub odbył się przed czterdziestu laty, Cóż więcej ci jeszcze doniesiono?
 — Złe rzeczy się dzieją w tym zamku!
 — Złe? Jakie?
 Pacholik szybko począł wykładać.