Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/150

—   144   —

przednią myśl — Ale... Ale... Czy nie bawił tu przypadkiem jeden mój przyjaciel?
 — Kto?
 — Szlachcic polski... Górką go zowią...
 Hrabina opanowała się z całej mocy. Czyżby, co wiedział?
 — Nie! — odrzekła czelnie — Czemu o to zapytujecie?
 — Tak... Bo mówiłem mu kiedyś, że jak będzie na Węgrzech, żeby was odwiedził. A druh to mój serdeczny. W kawałki dałbym się porąbać za niego... W kawałki...
 — Nic nie wie! — pomyślała — Gdyby Górkę widział, inaczej rozmawiałby ze mną. Mogę być całkowicie spokojna!
 — Tedy, nie był? — powtórzył książę — A szkoda..
 — Czemu?
 — Poznałby niezwykłą, jak wy, białogłowę!
 Nowy komplement. Uśmiech już prawie wykwitał na ustach Elżbiety.
 — Jeno...
 — Jeno? — powtórzyła.
 — Żal, jeno — nagle wypalił — że różne gadki o was chodzą, Elżbieto. Złe gadki. Ale, ja tam im nie wierzę...
 — Gadki? — drgnęła — Jakie?
 — Że paracie się magją i dziwny jakiś mąż przebywa w zamku! Czarnoksiężnik, czy gorzej jeszcze.
 — Mistrz Atrefius! — wykrzyknęła, dziwiąc się skąd te szczegóły są znane Gaborowi a jesnocześnie z żalem wspominając astrologa — Mąż nauki... Czytał w gwiazdach... Niedawno zmarł... Nie żaden to był cza-