Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/145

 — Nie nudź! Nie pora o tym rozmawiać — nie co nerwowo poprawiła imitację kolii, ukrytej za gor sem.
 — Naprawdę... — wybełkotał.
 — O co ci chodzi jeszcze?
 — Naprawdę, przykro takiego człowieka.. Toć ten Panopulos odnosi się do nas z całkowitym zaufaniem.
 Oczy Tamary rozszerzyły się i popatrzyła na kochanka tak, jak się patrzy na skończonego głupca, który nigdy nie nabierze rozumu i z którego żadnego nie będzie pożytku.
 — Ach, żałujesz Panopulosa! Bardzo pięknie! Złóż mu za kilka dni kondolencje.
 — Maro!
 Wzruszyła ramionami.
 — Bądź cicho! Wraca.
 Istotnie w sąsiednim pokoju rozległy się kroki i w saloniku ukazał się z powrotem Panopulos, uśmiechnięty, niosąc w ręku dość duże safianowe pu dełko.
 — Oto, upragniona zabawka! — podał pudełko Tamarze.
 Ledwie mogła powstrzymać drżenie rąk, wyciągając je po tę upragnioną zdobycz. Na pozór jednak spokojnie wzięła pudełko i niby obojętnym ruchem otworzyła. Dopiero, gdy wspaniałe kamienie zagrały tysiącem świateł w blasku elektryczności, wydała radosny okrzyk:
 — Jaki, wspaniały!
 Marlicz powstał z miejsca i zbliżył się do niej.
 — Istotnie! — potwierdził.
 — Zaraz przymierzę, — wymówiła ze śmiechem