Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/79

 — Widzisz! — rzekł Grot — nawet on wyczuwa, że masz względem niego złe zamiary!
 Irma poczerwieniała. Nie odparła jednak nic, gdyż już zbliżał się Świtomirski, a z drugiej strony pędem nadbiegał Błaszczyk.
 — Nie znalazłem chustki, proszę pana!
 — Nic nie znaczy! Musiałem zgubić!
 W tejże chwili zabrzmiał dzwonek, wzywający jeźdźców do gonitwy.
 Grot wskoczył na „Magnusa“ rad, iż unika dalszej rozmowy i nieprzyjemnej komedji przy Świtomirskim.
 Za chwilę odbędzie się wyścig, wygra i znów choć na jakiś czas uspokoi się ten splot intryg, ota czający każde zwycięstwo „Magnusa“. Och, doprawdy, niesłodki jest los żokieja...
 Zdenerwowanie, wywołane rozmową z Irmą opuszczało go stopniowo. Teraz myślał już tylko o tem, żeby wygrać najłatwiej i w najpiękniejszym stylu.
 Zachęty nie brakło, Zewsząd słychać było okrzyki pełne zapału i przekonania:
 — „Magnus“... ten dzisiaj pokaże „Ruth“, gdzie pieprz rośnie!...
 Cała gra skupiła się na konia Świtomirskiego. W razie wygranej płaconoby zań najwyżej półtorej stawki. Bowiem „Magnus“ w pojęciu totalizatorowiczów był pewniakiem murowanym.
 Grot spokojnie przystanął na starcie. Tym razem wyścig odbywał się na dystansie dwóch tysięcy i stu metrów.
 Po paru nieudanych fall-startach, taśma uniosła się ku górze i rozpoczęła gonitwa. Grot ruszył pierwszy. Jadąc bezwzględnie uczciwie, zamierzył on zgoła inną taktykę.

77