Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/153

 Switomirska wykonała przeczący ruch ręką.
 — Raz jeszcze powtarzam, nie przyjmę...
 — Szaleństwo!...
 — Może szaleństwo, ale nie przyjmę... Pan zaś tu pozostanie...
 — Kiedy...
 Może wbrew zakazowi hrabianki, skryłby się baron w sąsiednim saloniku, gdyby nie było już za późno. Na progu stanął Lisik, mierząc obecnych zdziwionem i podejrzliwem spojrzeniem.
 Swoim zwyczajem kłaniał się nisko.
 — Może przeszkodziłem...
 Baron zaczerwieniwszy się mocno, zły z powodu spotkania z lichwiarzem, odwrócił się do okna, udając, iż niby to niechcący asystować będzie przy niewyraźnej tranzakcji. Najwięcej niepokoiło go, aby nie wygadała się Tina, jaką propozycję uczynił poprzednio.
 — Nie przeszkodził pan! — mówiła tymczasem Switomirska do Lisika — Odwiedził mnie pan baron Uszycki i jest o tranzakcji z „Magnusem“ poinformowany...
 — Ach, tak!... Cóż postanowiła jaśnie panna hrabianka?...
 — Cóż mogłam postanowić? Przez te parę godzin nie zebrałam pieniędzy...
 — Bardzo mi przykro... W takim razie...
 Uszycki z tłumioną wściekłością przysłuchiwał się rozmowie. Głupia gęś... Idjotyczne fumy i fantazje... Teraz oni skorzystają, a na niego ledwie ochłap przypadnie. Gdyby się zgodziła... Tyle można było zarobić pieniędzy, a nuż zostałby mężem Switomirskiej..
 Nagle stało się najgorsze...

151