Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/162

u wejściowych drzwi nie rozległo się pukanie. Mocne, natarczywe.
 Oboje drgnęli.
 — Policja? — prawie jednocześnie wyrwał się z ich ust przestraszony szept.
 Tak, niezawodnie przybywała policja. Po nią, lub po niego. Albo wyśledzono, gdzie się ukrywał, albo też zjawiano się, by pannę Janeczkę zaaresztować.
 — Co robić? — cicho zaytała — Otworzyć, nie otwierać?
 — Ha! — odrzekł przygotowany na najgorsze — Opór nie pomoże! Trzeba będzie otworzyć!
 Spojrzeli na siebie — i jak gdyby pchnęci siłą niewidzialną rzucili się ku sobie. Jak to się stało i kiedy to się stało — niewiadomo — ale, nagle, panna Janeczka znalazła się w ramionach naszego bohatera.
 — Moje ty biedne maleństwo! — jął osypywać jej główkę pocałunkami — Przezemnie... wszystko... przezemnie...
 — Jak możesz tak mówić — szeptała — Nie myśl o mnie, myśl o sobie... Co teraz będzie? Ja cię przecież koch...
 Dobijanie stawało się wciąż głośniejsze.
 — Nie traćmy otuchy! — wyrzekł raptem z jakimś błyskiem nadziei — Przecież istnieje sprawiedliwość na świecie i krótka będzie nasza rozłąka!
 Delikatnie wysunął się z jej ramion i pośpieszył do drzwi.
 — To po mnie przybywają! — myślał — Uczynię wszystko, co w mej mocy, by osłonić Janeczkę, a winę wziąść na siebie!
 Z rozpaczą w sercu rozwarł drzwi i aż cofnął się ze zdumienia.
 Spodziewał się ujrzeć granatowy mundur, lub ubranego po cywilnemu wywiadowcę. Może tego samego, który go usiłował aresztować w hotelu.
 Tymczasem...
 Tymczasem, przed nim stał Wręcz.
 — Pan? — zawołał — Czego pan chce?