Strona:Seweryn Goszczyński - Straszny Strzelec.djvu/22

Juzek, muzyk z rzemiosła, i dla tego może najwięcej zachwycony graniem i milczący dotąd.
 Juhasy zaśmieli się. — Słyszałeś, a nie grałeś nigdy, choć ty nie chowasz dla siebie swoich piosnek.
 — Nie wygram, to prawda, ale słyszałem i nieraz.
 — No, no, nie udawaj mądrałę! Już to ty wszystko widzisz i słyszysz czego ludzie nie znają.
 — Juzek dobrze mówi — przerwał inny juhas — bo ja także słyszałem tę pieśń.
 — I ja ją znam. — I ja. — I ja — odezwało się kilka głosów.
 — A gdzie? — zapytał jeden z niedowiarków.
 — Gdzie? — odpowiedział Juzek — tego nie wiem; ale przysięgnę, że ją słyszałem. Kiedy Stach grał, to mnie było, jakby ją ciągnął z mojego serca.
 — A to prosimy zagrać. — My gotowi drugi raz posłuchać.
 — Ba! żebym potrafił, to byłbym wnet bardzo bogaty.
 — A cóż by ci z tego przyszło?
 — Poszedłbym do jamy pod Gewont, gdzie ten stary duch, co to wiecie, siedzi na