Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/115

 Spoczęły tedy na Karolu Karlsonie spojrzenia smutne i zatroskane, on jednak miał swą zwykłą, nakazującą szacunek, surową minę i nikt nie mógł z niej wynioskować, jaki ciężki cios rzuci za chwilę.
 Podał rękę Katarzynie naprzód, potem zaś wszystkim obecnym, a ci wstawali po kolei w miarę jak się zbliżał i witali się grzecznie.
 — Nie jestem dostatecznie obeznany z tą okolicą! — zaczął poseł — Wszakże się nie mylę? Znajdujemy się w miejscowości Askadalarny, zwanej Skrołyką?
 Potwierdzono zgodnie, ale jeno skinieniem głowy, gdyż żaden z obecnych wymówić głośno słowa nie był w stanie. Dziwiono się nawet, że Katarzyna zdobyła się na tyle przytomności, by trącić Börjego, który wstał i podał krzesło posłowi.
 Poseł przysunął krzesło do stołu, usiadł i położył przedewszystkiem na stole papier trzymany w ręku. Potem dobył tabakierki i położył ją obok papieru. Następnie wyjął okulary z futerału i przetarł je starannie chustką w niebieskie kratki.
 Ukończywszy te pierwsze przygotowania, poseł rozejrzał się wokoło. Wszyscy zebrani w izbie byli to biedacy, których nawet z imion i nazwisk nie znał wcale.
 — Chciałbym pomówić z Janem Andersonem ze Skrołyki! — powiedział.
 — To ten, który leży na łóżku! — rzekł stary sieciarz Ola, pokazując palcem.
 — Czy chory? — poinformował się poseł.
 — Nie... nie! — odparło kilku.
 — I nie pijany! — dodał Börje.
 — I nie śpi także! — dorzucił Ola.