Strona:Selma Lagerlöf - Maja Liza.djvu/125

jednak odczuła zawód tak, że straciła wszelki powód radości.
 Podczas obrzędu zaślubin kilka razy obróciła głowę i spozierała ku drzwiom. Miała do ostatka nadzieję, iż zjawi się lada moment i nie mogła się przezwyciężyć, by nie popatrzyć.
 Jakże mogli być ludzie tak srodzy, by jej w tym dniu wydrzeć jedyną rzecz, mogącą rozweselić jej serce. Ile razy o tem pomyślała, łzy napływały jej do oczu.
 Nakryto stoły, ustawione w kształt podkowy, wszyscy zasiedli i zaczęli jeść. Odrazu zapanował nastrój pogody i swobody. Pito i żartowano, sama jeno panna młoda doznawała takiego przygnębienia, że nie mogła przełknąć ni kęsa jadła. Krajała chleb na małe kawałki, aby się zdawało, że przecież coś je.
 — Ach, gdyby tu była mamzel Maja Liza, wszystkoby poszło inaczej! — westchnęła.
 Rzuciła szybkie spojrzenie na swego męża i zadała sobie pytonie, czy nie usłyszał. Wydało jej się, że myśli głośno.
 Po chwili uczyniła to samo. Zauważyła nawet najwyraźniej, że mówi do siebie.
 — Ach, czemużto nie mogła przybyć mamzel Maja Liza na moje wesele!
 — Cóż to mówisz? — spytał pan młody.
 Powtórzyła wprost mimowoli.