Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/148

  Kiedy kto ujźrzy człowieka złego, krnąbrnego, upornego, tedy mówi: djabeł go.... Białob. Post.

12 Djabeł im więcej ma, tym więcej chce mieć.
13 Djábeł kadzédła sę niebòi. — Cen. Kasz. 20.
14 Djabeł miał się uląc, lecz zapiały kury.

  Złe w samym zarodku zostało przerwane, nie doszło do skutku.

15 Djabeł największy nieprzyjaciel. — Żegl. II. 57.

16 Djabeł nie chciał być kucharzem, furmanem, mamką, ale chciał być młynarskim wieprzem, urzędniczym koniem i w plebanji kucharką. — Ryś. cnt. 3; Czel. 333.

  Djabeł nie chciał być kucharzem, furmanem, mamką, ale młynarskim wieprzem, ekonomskim koniem i dworską kucharką. Wójc. Przyp. 8; Wójc. Zar. III. 180; Wurzb. 191. Djabół nie chciał ani mamką, ani kucharką. Ulan. 320. § Pytano djabła, czymby chciał być? Powie, że mamką, bo mając dziecię w garści, ojca i matkę mieć mogę. Trzt.

17 Djabeł nie próżnuje. — Białob. Post.
18 Djabeł nie śpi. — Opeć; Górn. Dworz; Czarown.

  Nie śpi djabeł. Groch. Zab; Żegl. II. 168. Djabeł nie próżnuje. Białob. Post. Djabeł nie śpi, tylko kusi.

19 Djabeł nie weźmie, a Panu Bogu nie potrzeba.
20 Djabeł raz barankiem, drugi raz wilkiem. — Białob. Post.
21 Djabeł się krzyża boi. — Żegl. I. 34.
22 Djabeł warzył piwo i słodzin się wyrzekł.

  Narobił biedy, złego i znikł.

23 Djabeł wszędzie swój ogon wścibi.
24 Djabeł wtenczas najgorszy, kiedy z człowieka wychodzi.
25 Djabeł zje i niedopieczoną gruszkę.
26 Djabła na djabła wsadził. — Linde, p. w. Djabeł.

  Klin klinem wybił; trafił swój na swego.

27 Djabła w stępie nie utłucze.

  Nie poradzisz sobie z nim, nie przekonasz tak łatwo, nie przerobisz go. Stępa = naczynie drewniane do tłuczenia zboża; tłuczka.

28 Djabła zjeść.

  Odm. Djabła zjadł, a drugi mu uciekł. — Djabła zje i wody się napije. — Zjedz sto djabłów i wodą popij. — Zjesz djabła, a nie Pana Jezusa. — Żebyś ty djabła zjadł. „Zjedz ty jego jedno ucho, a będziesz miał pełne brzucho.”

29 Djabłowi świecę zapalić. — Wurzb. 23.

  Złemu pochlebiać.

30 Djabłu dwie świeczki, Bogu jedna. — Linde, p. w. Djabeł.
31 Djabłu i święcona woda nie pomoże.
32 Dlatego djabeł mądry, że stary. — Ryś. cnt. 3; Czel. 309.

  Djabeł dlatego mądry, że stary. Wurzb. 190. § Święci się przypowieść polska: czemu djabeł mądry? Bo stary. Młodź. Kaz. I.

33 Dość razy musisz djábła strykiem nazwać. — Cinć. 11.

  Często i ze złym musisz się przyjaźnić.

34 Gdy się djabeł zestarzeje, chce zostać mnichem.
35 Gdzie djabelska robota, tam sam djabeł pomaga.
36 Gdzie djabeł gospodarzem, tam człowiek nędzarzem.
37 Gdzie djabeł koczuje, tam anioł nie nocuje.
38 Głodny djabeł zje i muchy. — Rej. Zw.
39 I djabeł był ładny, póki był młody.
40 I djabłu z gardła wydrze. — Mącz.

  Chciwy.

41 Idź z djabłem po jabłka, zostaniesz bez jabłek i bez torby. — Wurzb. 177.

42 Jak djabeł głodny, to się i smoły chwyta.
43 Jaki djabeł jeden, taki djabeł dwa. — Frischb. II. 218.

  Jeden djabeł podobny do drugiego.

44 Jaki djabeł warzony, taki i pieczony. — Lom. 13.

  Zawsze jednakowy, djabeł djabłem.

45 Jak mász dziábła strykiem, to sie leko do piekła dostaniesz. — Cinć. W. 308.

46 Jak masz iść do djabła, idź do dziesięciu.
47 Jak się djabeł zestarzeje, to się w dobrego przemieni.
48 Jeden djabeł podobny do drugiego.
49 Jeho djábeł wjedno kusi. — Cen. Kasz. 17.

50 Jeho jednak ráz djáblé sdészą é całc wezmą. — Cen. Kasz. 12.

51 Jemu djábeł za kòłnièrzę sedzi. — Cen. Kasz. 20.
52 Każdy djabeł swoją babę chwali.
53 Każdy ma swego djabła.
54 Kiedy djáboł má głód, to i muszki żere. — Cinć. 20.

  Głodny djabeł zje i muchy. Rej. Zw.

55 Kiedy kur pieje, djabeł truchleje.
56 Kto chce do djabła, niech idzie do dwu.

  Jeżeli chcesz do djabła jechać, wolno, ja cię ścigać nie będę. Lis. T.

57 Kto chce iść do djabła, to go nogą kopnąć.
58 Kto raz z djabłem płynął, musi go zawsze wozić.
59 Kto się z djabłem brata, to zaklnie i kata. — Kolb. VIII. 259.
60 Kto się z djabłem kumi, to i zakląć umié. — Kolb. VIII. 259.
61 Ma djabła w kryciu, a dwu w nosie. — Ryś. cnt. 8.

  Przebiegły, nielada ptaszek, nie oszukasz, nie podejdziesz go.