cie czoła, co powstawały z pracowitych rąk ludzi niemiennych, z oszczędności szerokich warstw społecznych, „świeżych dorobkiewiczów, rzemieślników, kupców i rolników…“ Oni to mieli w Banku Związku przewagę, w tym banku, co to „rozbudowywał swoje fundamenta finansowe w zupełnie odmiennych stosunkach socjalnych, w jakich inne banki nasze powstawały i rozwijały się…“
Takie było znaczenie Banku Związku pod względem moralnym i materjalnym, pod względem gospodarczym i społecznym, dla Związku, Spółek i społeczeństwa.
Ruch spółkowy, wylegitymowany takim czynem, musiał wytworzyć w nieustalonej, jeszcze płynnej organizacji, przewrót stosunków i parł już sam ze siebie do ostatecznej reformy. Patron, Komitet Spółki, wszystkie te czynniki spółkowe, które udział wzięły w Banku Związku, były w tem zgodne, że Związek Spółek, wobec nowego tego czynnika w zawodzie Spółek, domagał się dalszych zmian, odpowiadających rzeczywiście tej przemianie wewnętrznych sił. Gdy pozatem doszły jeszcze inne faktory — sprawa dalszej reformy Związku była nie do wstrzymania i domagała się gwałtem załatwienia.
Nowy okres walk o organizację związkową rozpoczął się z chwilą, gdy nowe prawodawstwo spółkowe z dniem 1-go maja 1889-go roku zostało opublikowane. Patron Szamarzewski i Komitet, zajęty sprawą reorganizacji Związku od roku 1886-go, stanął teraz wobec ostatecznego rozwiązania kwestji, która żywo zaprzątała umysły spółkowe. Najróżniejsze bowiem dążności wiązały się w splot zawiły zagadnień żywotnych, które trzeba było ku zadowoleniu wymagań, nieraz sprzecznych ze sobą, uregulować i załatwić. Do dawniejszych, spornych kwestji, przedewszystkiem do kwestji podziału władzy
