Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/204

 — Niekoniecznie, ale to jego miły styl.
 — Posłuchajcie swego wuja Stalky’ego, który jest Wielkim Człowiekiem. Dalej: In_ i exclusive Foxy każdego z nas po kolei — privatim i seriatim nauczy komenderowania półkompanią. Ergo i propier hoc, jak już będziemy w Budzie, w krótkim czasie zostaniemy zwolnieni od musztry. I w ten sposób, moi najdrożsi słuchacze, połączymy zdrową rozrywkę z nauką.
 — Wiedziałem dobrze, wyrachowane bydlę, że ty zrobisz z tego jakąś lekcję nadliczbową — odezwał się M’Turk. — A za swą zakichaną ojczyznę umierać nie chcesz?
 — Ani mi się śni, jeśli tego mogę uniknąć. Dlatego dajcie już temu korpusowi spokój.
 — Postanowiliśmy to już sto lat temu! — rzekł Beetle z pogardą. — King będzie wam zawracał głowę, nie my!
 — To zacznij zawracać głowę Kingowi, natchniony wieszczu! Zrób jaki fajnowaty, klawy refren, każemy go śpiewać mikrusom.
 — Słuchaj, chorobo jedna, patrz swoich ochotników, nie ruszaj mi tu stołem, jak piszę!
 — A zresztą on i tak nie będzie miał o czym gadać! — skończył Stalky znacząco.
 Co chciał przez to powiedzieć, zrozumieli dopiero w parę dni później, kiedy im przyszło na myśl pójść przyjrzeć się ćwiczeniom plutonu. Drzwi do sali gimnastycznej zastali zamknięte na klucz, przed drzwiami zaś stał mikrus na warcie.
 — Co za bezczelność! — zawołał M’Turk pochylając się.
 — Nie wolno zaglądać przez dziurkę od klucza.
 — Czyżby? Wake, bydlaku głupi, czy to nie dzięki mnie jesteś ochotnikiem?
 — To nic nie znaczy. Ja mam rozkaz nie pozwalać nikomu zaglądać przez dziurkę od klucza.