Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/324

drzwiami stoi Filip, czekając i wiedząc, że Anetka nadsłuchuje po drugiej stronie. Milczeli, śledząc się wzajem. Wkońcu rzekł Filip, przykładając do drzwi usta:
 — Anetko! Wiem, że jesteś! Otwieraj!
 Oparta o ścianę czuła, że jej serce bić ustaje, ale nie odrzekła słowa.
 — Wiem, że jesteś. Daremnie się ukrywasz! Otwórz! Muszę z tobą pomówić.
 Mówił zcicha, by go nie usłyszano na schodach, ale wrzało w nim i bliski był chętki wyłamania drzwi.
 — Muszę cię widzieć. Tak, czy owak wejdę!
 Milczenie.
 — Anetko! — powiedział. — Dotknąłem cię dziś rano. Przebacz. Pragnę ciebie. Czegóż chcesz ode mnie? Powiedz, a zrobię.
 Milczenie.
 Filip zacisnął pięści. Byłby ją zadławił w tej chwili.
 Ozwał się znów gniewnie, z ustami na drzwiach:
 — Jesteś moja! Nie masz prawa cofać się!
 Potem dodał:
 — Namyśl się dobrze! Jeśli nie otworzysz... skończone raz na zawsze!
 Rzekł znowu:
 — Anetko! Anetko!
 Zawołał gniewnie:
 — Jesteś tchórzliwa! Boisz się zobaczyć mnie! Silną się czujesz jeno poza zamkniętemi drzwiami.
 Odpowiedziała:
 — Czemuż mnie dręczysz?
 Umilkł wzruszony.
 A ona przemówiła znów znużonym głosem:
 — Przyjacielu, ranisz mnie!

320