Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/234

 — Widzę czystą duszę twoją, malującą się na twarzy.
 — Biedny Rogerze! Dobry Rogerze... nie chcesz więc patrzyć?
 — Kocham cię. To dość.
 — Kocham cię także. Ale mnie to nie wystarcza.
 — Nie wystarcza? — spytał zmieszany.
 — Nie. Muszę widzieć.
 — Cóż chcesz widzieć?
 — Chciałabym zobaczyć, jak mnie kochasz?
 — Kocham cię więcej niż wszystko.
 — Oczywiście! Nie możesz kochać mniej. Ale ja nie pytam o ilość, jeno o jakość twej miłości. Wiem, że mnie chcesz, ale co zamierzasz naprawdę uczynić z twej Anetki?
 — Połowę drugą siebie samego.
 — Otóż właśnie! Dowiedz się, drogi przyjacielu, że nie jestem połową. Jestem całą i kompletną Anetką.
 — To są słowa tylko. Chciałem powiedzieć, że ty jesteś mną, a ja tobą.
 — Nie, nie bądź mną! Rogerze, pozwól mi zostać sobą.
 — Czyż nie uczynimy tego, łącząc w jedno życie nasze.

222