W UBIEGŁYCH WIEKACH I ICH WYROBY.
| napisał | |
| LEONARD LEPSZY. |
Według niepewnych wiadomości podanych przez Pliniusza, król Pergamonu Eumenes II (197—158 r. przed Chr.) założył wielką bibliotekę, której zwaliska wśród wspaniałych ruin miasta do dziś dnia się dochowały a której zadaniem było współzawodniczyć z Ptolomeuszów księgozbiorem. Wtedy Ptolomeusze mieli wydać zakaz wywozu z Egiptu papirusów, a w stolicy państwa pergamońskiego poczęto wyprawiać na sposób azyatycki, zresztą oddawna znany, skóry zwierzęce, jako materyał podatny do pisania. Ulepszenie wyprawy skór w Pergamonie zjednało tamtejszym wyrobom specyalną nazwę pergaminu (charta pergamena). W rękopiśmiennych zabytkach wyraz ten zjawia się jednak nie wcześniej, jak w XV wieku po Chr. Nowy sposób wyrobu zasadzał się głównie na oczyszczeniu troskliwem skóry z sierści, wybejcowaniu jej wapnem i wyblichowaniu, jakoteż możliwem wygładzeniu wszelkich nierówności. Skóra tak przyrządzona, nie była garbowaną, więc nie miękła, lecz pozostawała twardą, sztywną[1]. Bezpośrednim skutkiem zastosowania pergaminu do rękopisów
- ↑ Friedrich Lübke, Reallexikon des klassischen Alterthums. Lipsk 1871, wyd. 7. — W. Wattenbach, Das Schrittwesen im Mittelalter, 3 wyd. Lipsk 1806, str. 113.
