Drżała, spotkawszy przy kądzieli moją —
I teraz nie wiem, dokąd poszła.
ALEEL. Innych
Ma już księżniczka przyjaciół — tak, innych,
Przemieszkujących w tym straconym świecie.
Oto Orchila, naprzód; blada, piękna,
Lice jej żyje, a ciemna jej postać
Do mgieł podobna, gdy się nagromadzą
W porze jutrzennej, bo tej, co umiała
Rozbudzać żądzę, serce li się krwawi,
Podczas gdy drudzy konają. Naokół
Mgławą ma ciżbę kobiet, głośnym śmiechem
Przywabiających szatany, za sobą
Straszne wypary krwi, zmienionej w grzechy,
Tylko te wszystkie, białe jak gwoździki,
Drobne paznogcie wyrosły w ogromne
Szpony.
Już swoje zaczynają pieśni —
Wciąż na ich wargach brzmi jakaś melodya.
OONA rzuca się twarzą na ziemię.
O Twórco świata! chroń ją od demonów!
A jeśli trzeba zginąć jakiej duszy,
To zabierz moją!
