Strona:Rabindranath Tagore - Ogrodnik (tłum. Kasprowicz).djvu/41

 PYTAJĄCE TWE OCZY SĄ SMUTNE. Starają się odgadnąć mą istotę, jak księżyc usiłuje zgłębić morze.
 Życie‑m obnażył twym oczom od końca do końca, nie zakrywając i nie cofając przed tobą niczego. I oto, dla czego mnie nie znasz.
 Gdyby to był li kamień kosztowny, mógłbym go na sto roztrzaskać kawałków i nawiązać je na łańcuch dla twojej szyi.
 Gdyby to był li kwiat, krągły, a drobny, a słodki, mógłbym zerwać go z szypułki i włożyć ci w włosy.
 Lecz to jest serce, o miła.
 Gdzie jego brzegi i dno?
 Nie znasz granic tego królestwa, a jesteś przecież jego królową.
 Gdyby to była li chwila rozkoszy, zakwitnęłoby w lekkim uśmiechu, i ty mogłabyś je widzieć i czytać w niem każdej chwili.
 Gdyby to był tylko ból, w łzachby jasnych roztajał, najgłębszą tajemnicę swą odzwierciedlając bez słowa.
 Ale to jest miłość, o miła.
 Rozkosz i ból jej nie znają granic i bez końca są jej uroszczenia i bogactwa.
 Tak jest bliska, jak twoje życie, a przecież nigdy nie poznasz jej w pełni.