Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/95

 Wtem do drzwi karczmy bić poczęto, żydek pobiegł otwierać. Wszedł zbłocony i obmokły parobczak klnąc słotę i zbliżając się z odkrytą głową ku ogniowi.
 Jan podniósł oczy, spostrzegł go i krzyknął przelękły.
 — Z Pacewicz?
 — A tak, jaśnie panie — z ukłonem do kolan i smutną twarzą jęknął zmęczony chłopak.
 — Dokąd?
 — Do Nowogródka, proszę pana.
 — Z czém?
 Chłopak się w głowę poskrobał.
 — Na podzwonne wiozę, naszéj pani się zmarło! — płaczliwie odezwał się parobczak.
 Iwanowski rozpaczliwie zerwał się ze stołka.
 — Kiedy? ja z tamtąd jadę? było lepiéj.
 — W godzinę po wyjeździe pańskim... Kto go wie jak... Pisarzowa mówiła, że usnęła jak mucha.
 Jan ręce załamał i łzy mu się z oczów puściły.
 Śmierć pułkownikowej to była żałoba, zwłoka, czas dla Marcina by weselu przeszkadzał i intrygi knował.
 Wierzejko, widząc go tak przybitym, starał się pocieszać, lecz słowa nie dobył z niego. Twarz osłoniwszy rękami, siedział jak skamieniały, i nie kiedy tylko z piersi wyrywało mu się westchnienie.
 O brzasku oba razem wyjechali, Wierzejko do Nowogródka, Iwanowski nazad do Pacewicz.