Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/85

 — Niedoczekanie, żeby z nią ślub miał brać — nie! Nigdy. — Mnie się Wyżynka należy. Wydarli mi ją. — Chciał wojny, pokażę mu że ja téż coś umiem i mogę.
 W końcu niedorzeczne te pogróżki skończyły się na niewyraźnym szepcie cichym głosem.
 Iwanowski ironicznym śmiechem skrzywione miał usta, złościł się. Żona próżno łagodnie zagadywała o czém innem. Niemógł się uspokoić.
 — Już tedy niewyjeżdża nawet z Pacewicz... rozkwaterował się tam! Widziane to rzeczy! Bezwstyd! Infamia! Ale w tym domu zdawna wszystko wolno! Cha! cha!...
 Prokopowi nie na rękę był ten gniew i wybuchy, zwrócił rozmowę na kwestę, potrzeby klasztoru i t. p.
 Iwanowski udał że nie słyszy, lecz umitygował się.
 Wtém Prokop opowiadając o czémś horodniczynéj, napomknął, iż w drodze spotkał rejenta Manusowicza.
 Baczny na wszystko Iwanowski ucha nastawił.
 — Po drodze spotkałeś rejenta? — spytał. — Zkądże jechał — to chyba z Pacewicz?
 Prokop nie zaprzeczył, ale oliwy do ognia niechcąc dolewać zmilczał.
 — Jużci z Pacewicz — rzekł horodniczy.
 — Być może.
 — Być musi! rejent! cóż to się tam święci? — mruknął Iwanowski.