Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/83

 Tomek namalował coś podobnego do klepsydry z księżycem w pełni i słomkami, mającemi przedstawiać kończyny, i uzbroił rozczepierzone palce w potężny wachlarz.
 — Ach, jakie to śliczne! — rzekła dziewczynka.
 — Chciałabym tak umieć rysować!
 — O, to łatwo, — szepnął Tomek — ja cię nauczę.
 — Doprawdy? Kiedy?
 — W południe. Czy idziesz do domu na obiad?
 — Zostanę, jeżeli chcesz.
 — Wspaniale. Jak się nazywasz?
 — Becky Thatcher. A ty? Ach, prawda, wiem: Tomasz Sawyer.
 — Tak się nazywam, gdy dostaję lanie. Kiedy jestem grzeczny, na imię mi Tomek. Ty będziesz mnie nazywała Tomek, prawda?
 — Tak.
 Tomek począł znowu coś smarować na tabliczce. Ale dziewczynka już się nie odwracała. Chciała widzieć. Tomek oznajmił:
 — O, to nie jest nic!
 — Owszem, tam coś jest!
 — Ależ nic... zresztą ty tego nie będziesz chciała widzieć.
 — Przeciwnie, bardzo, bardzo chcę. Proszę cię, pokaż!
 — Ty to rozpowiesz.
 — Ależ nie! Nie, nie i jeszcze raz nie!
 — Nie powiesz nikomu? Nigdy w życiu?
 — Nie, nigdy nikomu nic nie powiem. A teraz pokaż!