Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/235

 — Byłeś ukryty czy nie?
 — Byłem ukryty.
 — Gdzie?
 — Za wiązami, które rosną tuż nad grobem.
 Indjanin Joe drgnął nieznacznie.
 — Czy był kto z tobą?
 — Tak, proszę pana. Byłem z...
 — Zaraz, zaraz, czekaj. Nie wymieniaj swego towarzysza. Wezwiemy go we właściwym czasie. Czy miałeś co z sobą?
 Tomek wahał się zakłopotany.
 — No, mów, chłopcze, tylko się nie bój! Prawda jest zawsze godna szacunku. A więc z czem tam przyszedłeś?
 — Tylko... z... z... ze zdechłym kotem.
 Dał się słyszeć lekki śmiech, poskromiony zaraz przez sąd.
 — Złożymy później szkielet tego kota jako dowód. A teraz, chłopcze, opowiedz nam wszystko, co widziałeś — opowiadaj po swojemu, jak umiesz — nic nie opuszczaj i nie bój się niczego.
 Tomek zaczął najpierw niepewnie, ale potem, gdy się zapalił, słowa jego płynęły coraz swobodniej. Po chwili zamarł wszelki inny głos i słychać było tylko jego słowa. Wszystkie oczy utkwione były w chłopcu. Z otwartemi ustami i przytłumionym oddechem wpatrywali się w niego wszyscy słuchacze, zapominając o czasie, porwani osobliwym urokiem jego pełnego grozy opowiadając. Wzrastające podniecenie doszło do najwyższego punktu, gdy chłopiec rzekł:
 — A gdy doktór zamachnął się wiekiem tru-