Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/20

 — Nie zbliżaj się! Uważaj!
 — No... dlaczego nic nie robisz?
 — Do licha! Za grosz to zrobię!
 Nieznajomy wydobył szybko grosz i z szyderstwem podsunął go Tomkowi.
 Tomek wytrącił mu monetę z ręki.
 W następnej chwili chłopcy rzucili się na siebie i zczepiwszy się, jak dwa kociaki, tarzali się w piasku. Targali się za włosy i ubrania, okładali się pięściami, rozdrapywali sobie wzajem nie nosy i okrywali się kurzem i sławą. Wreszcie z chaosu i kurzawy począł się coraz wyraźniej wyłaniać Tomek, siedzący okrakiem na nieprzyjacielu i grzmocący go pięściami.
 — Dosyć masz? — zawołał.
 Chłopak miotał się, usiłując się wyrwać z uścisku, ale daremnie.
 — Dosyć masz? Powiedz!
 I bijatyka zaczęła się na nowo.
 Wreszcie zwyciężony chłopak wykrztusił „dosyć!” i Tomek puścił go, mówiąc:
 — Zapamiętaj to sobie! Na drugi raz zastanów się najpierw, z kim zadzierasz! Obcy chłopak oddalił się szybko, otrzepując ubranie, płacząc i pociągając nosem. Oglądał się raz poraz za siebie i wygrażał się Tomkowi. Tomek odpowiedział na pogróżki szyderczym śmiechem i w triumfalnym nastroju opuścił pole walki. Zaledwie się jednak odwrócił, nieznajomy podniósł kamień, cisnął go i trafił Tom ka między łopatki, poczem uciekł co siły.
 Tomek gonił zdrajcę aż do domu i przy tej