Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/85

 — A królowa, jakże ci się podoba? — zapytał kot zcicha.
 — Nie podoba mi się wcale.
 W tej chwili spostrzegła podchodzącą i ciekawie podsłuchującą królowę.
 — Z kim to rozmawiasz? — zapytał król, zbliżając się do Alinki i spoglądając z zainteresowaniem na głowę widoczną w powietrzu.
 — Z przyjacielem moim, kotem angorskim, pozwolisz, królu, że ci go przedstawię!
 — Jego towarzystwo bynajmniej mnie nie nęci, zresztą pozwolę, by ucałował mi ręce.
 — Ani mi się śni! — miauknął kot.
 — Jesteś impertynentem! — zawołał król, kryjąc się za plecami Alinki — zabraniam ci patrzeć na mnie! — Jego trzeba stąd usunąć! — krzyczał, a zwracając się do królowej dodał:
 — Pragnąłbym, moja duszko, aby ten kot został stąd usunięty!
 Królowa miała tylko jedyny sposób rozwiązywania wszelkich zawikłań, krzyknęła więc:
 — Precz z jego głową!
 — Przywołam katów, — rzekł król gorączkowo i odszedł.
 Trzem już uczestnikom z kolei monarchini naznaczyła wyroki śmierci za to, ze nie pilnowali swojej kolei podczas gry, Alinka więc, jakkolwiek niechętnie, poczęła się oglądać za swą kulą-jeżem.