Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/101

 — Tak nieraz przy śniad... — zawołała dziewczynka i urwała nagle.
 — Nie wiem, gdzie jest śniad — potwierdził żółwiozwierz, ale jeżeliś je często widywała, to wszak pamiętasz, jak wyglądają.
 — O tak, są one jakoś całe niezgrabne i mają ogonki zakrzywione na jedną stronę — powiedziała dziewczynka.
 — Tak, istotnie, a przyczyna tego jest taka:
 Tu żółwiozwierz ziewnął i zamknął oczy.
 — Powiedz jej o przyczynie, rzekł, zwracając się do gryfa.
 — Powodem tego jest — podchwycił gryf — że rybki chciały pójść z homarami w tan, a mając długą drogę do przebycia, ogonki swoje włożyły do pyszczka. Trzymały je zaś tak mocno, że się aż przekrzywiły. Oto wszystko.
 — Dziękuję — rzekła Alinka — to nader zajmująca historja, nigdy jeszcze tak wiele nie słyszałam o dorszu.
 — A możebyś chciała, abym zatańczył drugą figurę kontredansa homarów? — zapytał gryf, zachęcony pochwałą panienki — albo może wolisz, aby ci żółwiozwierz jeszcze cośkolwiek zaśpiewał?
 — Niechaj śpiewa, śpiewa! — krzyknęła dziewczynka z taką namiętnością, że obrażony