Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/66

– 20 –

cali, a to dla tego, aby z łatwością mógł wleźć do nich chłopiec, dla oczyszczenia z kamienia kotłowego.
 Co do 4. Kotły Kornwalskie. Bardzo ważném jest zadaniem w niektórych wypadkach, aby kotły miały jak największą powierzchnię ogrzewalną, a jednakowoż aby przez to wiele miejsca nie zabierały. W takich razach, daje się kotłom formę cylindrową, z jedną lub dwiema rurami ogniowemi wewnątrz, jak fig. 7 przedstawia.
Fig. 7.
  Ponieważ temi rurami przechodzi płomień, dla tego daje się im przekrój dostatecznéj wielkości. W czasie palenia osiadają na spodzie tych rur cząstki sadzy, dla tego téż przy obliczaniu, nie bierze się całéj ich powierzchni za powierzchnię ogrzewalną, ale tylko ⅔ części.
 Jeżeli chcemy użyć takiego kotła parowego, do produkowania pary o wysokiém ciśnieniu, nastręczają się zaraz przy jego budowie rozmaite trudności, gdyż średnica jego nie powinna być za wielką, a ta okoliczność nie pozwala znowu dawać rury ogniowej o dostatecznéj średnicy. W każdym razie rura ogniowa umieszcza się 5 cali od spodu kotła, a normalny stan wody winien się zawsze 4 do 5 cali ($100-125^{\tfrac {m}{m}}$) nad rurami ogniowemi znajdować.
 Jeżeli kocioł jest praktycznie zbudowany i posiadać ma dostateczną przestrzeń dla wody i pary, to przy 4 stopowéj średnicy ($1220^{\tfrac {m}{m}}$), może pomieścić wygodnie dwie rury ogniowe po 16 cali średnicy ($400^{\tfrac {m}{m}}$), a kocioł 4½ stóp średnicy ($1372^{\tfrac {m}{m}}$), pomieścić może rurę 21 cali ($525^{\tfrac {m}{m}}$) średnicy.