Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/529

– 483 –

rur, kranów wodnych i przyrządu do ogrzewania wody. Studnia, szczególniéj na stacyach głównych, winna zawierać dostateczną ilość wody, gdyż musi jéj nieraz dostarczać dziennie po kilka tysięcy centnarów. Stacya np. wodna w Warszawie, dostarcza dziennie przeszło 4380 cent, wody dla 20-tu tendrów.
 Na stacyach wodnych daje się do pompowania wody małą maszynkę (6–8 koni) parową, a ogrzewalnik wody posiada zwykle formę wielkiego kotła parowego. Na małych stacyach, dobra ręczna pompa, poruszana siłą dwóch lub czterech ludzi, jest wystarczającą.
 Zbiorniki czyli rezerwoary wodne, robią się pospolicie z blachy żelaznéj, bardzo rzadko z drzewa; każden z nich powinien obejmować od 100–400 stóp sześciennych wody; stosownie do wielkości stacyj, daje się ich 2 do 3 a nawet 6; dostarczają one wszystkie wodę kranowi wodnemu, gdy ten otwarty zostanie. Ustawiają się zwykle w wysokości 12 do 18 stóp po nad szynami kolei, aby woda wpływać mogła do tendra z odpowiednią szybkością. Częstokroć zewnątrz stacyi umieszczają się jeszcze wodoskazy, pokazujące ilość spotrzebowanéj wody przez lokomotywę.
 Rezerwoary ustawiają się albo na belkach budynku, albo lepiéj na osobno wymurowanych filarach i żelaznych belkach, lub téż na sklepieniach.
 Bardzo wiele stacyj wodnych urządzonych jest w ten sposób: że studnia, rezerwoary i ogrzewalniki znajdują się w jednym budynku, od którego w obie strony dworca, rozchodzą się rury komunikujące z kranami wodnymi, ustawionymi w tych miejscach, gdzie zwykle zatrzymuje się lokomotywa dla nabrania wody. Rury takie powinny mieć średnicy najmniéj 6 do 7 cali, jeżeli z potrzebną szybkością mają dostarczać wodę lokomotywie pośpiesznéj, co jednak wypada drogo i częste reparacye za sobą pociąga. Dla tego lepsze są dworce tego ro-