Sztyfty do pisania wyrabiają się z jak najtwardszéj stali; nie stępiają się więc nigdy i nie potrzebują być poprawianymi. Sztyft raz dobrze ustawiony i naostrzony, robi znaki na papierze nie rozdzierając go, dość ostre i do rozpoznania łatwe.
Zamykanie i otwieranie bateryj, uskutecznia się z pomocą osobnego przyrządu, na figurze 153 przedstawionego, nazywanego kluczem. Na drewnianéj podstawie umocowana jest płytka mosiężna, również z mosiężnym dwuramienny drążkiem fff. Sprężynka stalowa gg, przyciska prawy koniec tego drążka do metalowego kółeczka, odosobnionego zupełnie od płyty mosiężnéj; koniec ten nie dotykając się wcale metalicznéj płyty, przechodzi jednakże przez nią i łączy się z klamką drutową S, za pomocą drutu na figurze wypunktowanego.
Z lewéj strony tego drążka, znajduje się stożek na dół odwrócony, którym za pomocą rękojeści h, można bezpośrednio uderzać o mosiężne kowadełko n skomunikowane z drugą klamką drutową t. Tym sposobem drążek mosiężny f znajdując się w spoczynku, związany jest zawsze z klamką S; jeżeli się zaś rękojeść h naciska, to wtedy przerywa się komunikacyę pomiędzy f i S, ale za to otwiera się ją pomiędzy n i t. Położenie piérwsze zowie się otwartém, drugie zaś zamkniętém. W położeniu piérwszém baterya jest otwartą, a w drugiém zamkniętą.
Płyta więc mosiężna, jako téż i drążek f (jak to następna figura przedstawia) łączą się z drutem L prowadzącym do następnéj stacyi; t połączone jest z jednym biegunem bateryi, S
- ↑ W języku rossyjskim telegrafuje się: Ж (żet) • • • —, Ч (cz) — — — •, Ш (sza) — — — —, Щ (szcza) — — • —, Ъ, Ь (znak twardy i miękki) — • • —, Ѣ (je) • • — • •, Я (ja) • — • —, Ю (ju) • • — —
