czajne i ważne wypadki i niebezpieczeństwa, np. fałszywe nastawienie zwrotnic, tarcz obrotowych, otwarcie mostów i t. d., ukazanie się bowiem kolorowego światła, zwróciłoby natychmiast uwagę służby, gdy przeciwnie urządzenie wielu mniéj charakterystycznych sygnałów z kolorowém światłem, zalety téj nie posiada.
Ponieważ użycie owych sygnałów zależne jest jedynie od uwagi oficyalistów najniższéj kategoryi, przez ręce których przechodzą, rzetelność ich przeto mianowicie w nadzwyczajnych wypadkach, jest bardzo niepewna i z tego powodu koleje angielskie, amerykańskie, francuzkie i belgijskie, sygnałów takich już dzisiaj nie używają, a przynajmniéj bardzo rzadko.
Jeden z najważniejszych rodzajów sygnałów optycznych, które zdaje się nigdy zarzuconemi nie będą, jest taki, którego przeznaczeniem jest dawać tylko dwa wyrażenia, a mianowicie ze względu na drogę: „można jechać, ostrożnie jechać, lub nie można jechać.“ Ze względu na zwrotnice: „na prawo lub lewo zamknięta.“ Ze względu znów na tarcze obrotowe, wózki, krany wodne etc. „nastawione dobrze lub źle.“
Niektóre z tych znaków mają tylko pojedyńcze znaczenie, jak np. w drogę wetknięta tablica lub chorągiewka, które przy złym stanie kolei oznaczają: „iż należy jechać wolno lub zatrzymać się.“ Takie znaki znajdują się zwykle umieszczone na samych już przyrządach ruchomych, które swój kierunek zmieniają przez samo nastawienie zwrotnicy, tarczy obrotowéj i t. d. albo wprost ręką dróżnika, lub téż kiedy sygnał znajduje się od niego daleko, za pomocą drutu odpowiednio długiego, wyciągniętego na krążkach.
