Korby osadzone na wykrępowanej osi lub na piastach kół pociągowych, mają przeznaczenie zamieniać ruch wahadłowy trzonów korbowych, na ruch obrotowy osi kół pociągowych. Ruch i działanie korby w czasie obrotu koła pociągowego są bardzo nieregularne; a jeżeli korba znajduje się np. na jednym kierunku z trzonem korbowym to jest na punkcie martwym, to wtedy pociągnięcie korby będzie wcale niemożliwém. Takich punktów martwych jest dwa przy obrocie korby: jeden, kiedy tłok znajduje się z jednego końca, a drugi, kiedy tłok znajduje się z drugiego końca cylindra. Im bardziéj oddaloną jest korba od punktu martwego, tém działanie jéj będzie silniejsze; im bardziéj zbliża się do punktu martwego, tém działanie jéj słabsze.
Najkorzystniejsze więc działanie korby będzie wtedy, gdy się w środku pomiędzy punktami martwymi znajduje, czyli na linii pionowéj, t. j. jak się mówić zwykło, gdy na skoku stoi.
Korby robią się z żelaza kutego lub stali i wtłaczają się na osi pociągowe, na zimno albo na gorąco.
Aby działanie korb na tejże saméj osi umieszczonych, o ile można jednostajném uczynić, i aby takowe przez punkta martwe przeprowadzić było można, ustawia się je względnie do siebie pod kątem prostym, a to dla tego, aby gdy jedna korba wejdzie na punkt martwy, druga znajdowała się już w środku skoku, czyli w położeniu pionowém, czyli najskuteczniejszém. Tym więc sposobem, za pomocą dwóch cylindrów parowych, otrzymuje się na parowozach ruch korb jednostajny, co otrzymuje się znowu przy maszynach jednocylindrowych stałych, za pomocą kół zamachowych. Za pomocą przeciwciężarów między ramionami,
