z drugiéj znowu strony z suportem żelaznym kutym BB, przyśrubowanym do podłużnego boku ramy. Bardzo często powierzchnie przewodnika, na których się ślizganie odbywa, dla zmniejszenia tarcia, opatrują się liniami, czyli pasami stalowymi przymocowanymi za pomocą śrub, do wnętrza ramy przewodnika. Figura 81 przedstawia profil podłużny rzeczonego przewodnika. AA jest buks pakunkowy, a BB suport, z którym ramy przewodnika są połączone; CD i CD oznaczają pasy stalowe przytwierdzono śrubami bbb ... do ram przewodnika. Oliwiarki aa służą do smarowania ślizgającego się krzyżulca w pasach CD i CD. Oś MN czyli linia środkowa tego przewodnika, winna się zawsze znajdować na przedłużeniu osi cylindra parowego.
Trzon korbowy łączy się z krzyżulcem ruchomo i ma przeznaczenie zamieniać ruch prostolinijny trzona tłokowego na ruch obrotowy i takowy udzielać korbie i osi kół pociągowych. Długość trzona korbowego wynosi 2½ razy wziętéj długości skoku tłoka parowego, lub 5 razy wziętéj długości korby.
Robi się ze stali lub téż z dobrego żelaza kutego, a w środku pogrubia się odpowiednio, przeciwko wygięciu. Końce trzona opatrzone są głowami, z których jedna łączy się z krzyżulcem, a druga z czopem korby, na osi pociągowéj osadzonéj. Obie głowy klubami także nazywane, opatrzone są łożyskami mosiężnemi.
Figura 82 przedstawia widok podłużny trzona korbowego. Przy A znajduje się wielka głowa, czyli kluba z mosiężnemi łożyskami BB; klamra CC i klin DD służą do ich nastawiania, co także ma się rozumieć o mniejszéj głowie EE, urządzonéj w podobnyż sposób. Należy pamiętać, aby długość trzona korbowego, mierzona od środka jednego czopa do środka drugiego, była zawsze jedna i ta sama, gdyż inaczéj w czasie
