pnie znajdują się po nad sobą w odległości po 2 centymetry; można więc w liczbach wyrazić, ile brakuje wody, lub, ile jej kocioł posiada za dużo.
Użycie tych pływaków bardzo jest upowszechnione po wszystkich większych przemysłowych zakładach, a szczególniej téż w cukrowniach, – i może dziś nie ma ani jednéj fabryki cukru w Królestwie Polskiém, na Podolu, Wołyniu i Ukrainie, gdzieby wodoskazów, czyli pływaków magnetycznych Pinell’a nie było. Pływaki magnetyczne Pinell’a, założone w paryzkiej mennicy wr. 1855 podczas wystawy powszechnéj, przez 5 lat prawie nie były ruszane,- albowiem bez żadnéj poprawki, przez ten przeciąg czasu, dobrze funkcyonowały.
Bezpieczeństwo kotłów zagrożone z jednéj strony zamocném ciśnieniem pary od wewnątrz, działającéhm na rozerwanie; z drugiéj strony ciśnieniem powietrza zewnętrznego, działającém na zgniecenie próżnych kotłów, otrzymuje się za pomocą płyt topliwych, złożonych z cyny, bizmutu i ołowiu [1], osłoniętych kratą żelazną przeciwko ciśnieniu pary i umieszczonych w odpowiednich otworach podniebienia ogniska. Jeżeli skutkiem opadnięcia wody, podniebienie odsłoniętem zostanie, wtedy płyty natychmiast się topią, a powstałymi tym sposobem otworami para wpadając z gwałtownością do ogniska, gasi w niém znajdujący się ogień i niebezpieczeństwo usuwa.
Lepszymi jednak w tym względzie są przyrządy, czyli korki Black’a (figura 49), których budowa jest następująca:
A jest to korek stożkowy, topiący się w lOO°C. Rura BCD przy B jest zamknięta, a dolnym końcem D otwartym,
- ↑
8 części bizmutu topi się przy 145,5° C. 16 „ ołowiu 12 „ cyny
