Kotły parowozów powinny przynajmniéj taką, przestrzeń parową posiadać, któraby wyrównywała 18 napełnieniom cylindrów. Im większą jest przestrzeń parowa, tém suchszą jest odchodząca para i jednostajniejsze jéj działanie.
Mosiężny albo żelazny zbiornik pary O (fig. 40a) przez swoją wysokość i zwiększenie przestrzeni parowéj, wpływa niemało na otrzymywanie suchéj pary. Para wilgotna bardzo wiele traci na swéj skuteczności i bywa przyczyną zepsucia się nieraz maszyneryi.
Oddaje się ją za pomocą pomp zasilających.
Dwa są rodzaje pomp zasilających:
1) Zwyczajne pompy ssąco-tłoczące, poruszane maszyną parową, znajdujące się jeszcze na dawnych parowozach.
2) Inżektory czyli smoczki Giffarda (Dampf strahlpumpe, Injecteur) działające bezpośrednio za pomocą pary kotłowéj. Smoczki Giffarda (znacznie uproszczone) znajdują się na wszystkich nowszych lokomotywach, i w tém mają wielką swą zasługę, że działać mogą nieustannie, w czasie nawet spoczynku maszyny, kiedy pompy mogą zasilać kocioł tylko podczas działania maszyny, to jest podczas jazdy.
Zwyczajna pompa ssąco-tłocząca składa się z cylindra (fig. 42) metalowego A, w którym porusza się tłok tam i napowrót.
