wprowadzającą parę ze zbiornika do rury parowéj FF, która prowadzi ją daléj kanałami GG do stawideł czyli szybrów HH i cylindrów KK, widzialnych na przekroju poprzecznym (fig. 37). Para zużyta z cylindrów uchodzi rurami LL do dmuchawki M zakończonej stożkiem, a następnie do komina i w powietrze, oo są to kraniki służące do wyparowania cylindrów czyli do wypędzenia z nich skondensowanéj pary, mogących się otwierać i zamykać drążkiem p z pokładu maszynisty.
Na figurze 36 przedstawiającéj przecięcie podłużne kotła, widzimy jeszcze na zbiorniku klapę bezpieczeństwa N z drążkiem i przeciwwagą sprężynową Q, oraz świstawkę parową S, tudzież pokład maszynisty R. Kocioł podłużny jak również ognisko i zbiornik pary D, okryte są płaszczem h z cieńkiéj blachy żelaznéj, (zbiornik pary okryty bywa także blachą mosiężną), który to płaszcz odstaje od kotła na 1 do 1½ cala.
Przestrzeń próżna pomiędzy płaszczem i kotłem, wypełnia się złym jakim przewodnikiem ciepła, np. drzewem, filcem, wełną i t. p.
szczytowych kotła parowego?
Rury płomienne, które się robią z blachy mosiężnéj albo téż stalowéj, jednym końcem mocują się w ścianie ogniskowéj, drugim zaś końcem w ścianie komory dymowéj. Przy rurach mosiężnych, mocowanie czyli utwierdzanie w ścianach kotła, uskutecznia się z pomocą stalowych obrączek, które się w środek rur wbijają (fig. 38), zaś rury żelazne, mocują się w ścianie w taki sposób jak figura 39 wskazuje; to jest guzują się z tyłu ściany, a z przodu nitują, przez co bardzo wielką szczelność osiągnąć można.
Ściany rurowe mocują się jeszcze dla większego bezpieczeństwa, za pomocą ankrów czyli ściągaczy żelaznych, ażeby para wysokiego ciśnienia nie osłabiała połączenia rur ze ścianami kotła.
