Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/123

– 77 –

bowego na korbę i wał korbowy, który znów za pomocą pasu na kole zamachowém O umieszczonego, ten ruch daléj przesyła. D jest to regulator czyli moderator, poruszany za pomocą kółka-stożkowego, zazębionego, na wale K osadzonego. Para zużyta w cylindrze uchodzi rurą E do komina G przy F, dla podniesienia ciągu w ognisku N. Kocioł parowy podobny jest bardzo do kotła lokomotywy. N jest to wewnętrzne ognisko formy cylindrowéj, opatrzone drzwiczkami, rusztami i popielnikiem. Rury płomienne R R wychodzą ze ściany szczytowéj M, idą przez wnętrze kotła Q i kończą się w drugiéj ścianie szczytowéj, graniczącéj z dymnicą P, w któréj gromadzą się wszystkie gazy w skutek palenia powstałe i kominem G na zewnątrz uchodzą. Zasilanie kotła wodą, które dzisiaj uskutecznia się chętniéj smoczkiem Giffarda, tutaj odbywa się za pomocą pompki zasilającéj, z wiadra pod kotłem ustawionego, takową do ogrzewacza H pod dymnicą będącego prowadzi, a następnie ogrzaną do kotła tłoczy.
 Zewnętrzna forma lokomobil jest bardzo rozmaita, zależną ona jest od gustu konstruktora, od jéj przeznaczenia i od miejscowych warunków. W ogólności jednak, powinna obok pięknéj formy, być lekką, do przeprowadzenia i uruchomienia łatwą, a przytém zalecać się długą trwałością.
 Oprócz lokomobil leżących, bardzo często dzisiaj napotykamy lokomobile stojące, czyli pionowe, do podłogi budynku przymocowane, używane w drobnym przemyśle, posiadające siłę od 3 do 10 koni parowych, a ciśnienie pary w kotle 5 do 6 atmosfer.
 Co do bd. Maszyny statkowe albo okrętowe z cylindrami oscyllującymi.
 Figury 23 i 24 przedstawiają nam maszynę parową z cylindrami oscyllującymi, używaną w żegludze parowéj. Dwa cylindry parowe A A posiłkują się nawzajem, kiedy jeden tłok przestaje działać na korbę, to jest, kiedy przechodzi do punktu martwego, drugi wywiera już wtedy największe działanie na