Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/126

 — Ależ dlaczego?
 Łucja nie mogła dłużej wytrzymać. Łzy napłynęły jej do oczu, w piersi odezwało się spazmatyczne łkanie. Zaskoczony Kolski chwycił ją w objęcia i mocno przytulił do siebie.
 — Kochana — powtarzał — uspokój się, kochana.
 Ona jednak nie mogła opanować szlochu. Czuła podtrzymujące ją ramiona, nie miała jednak siły, by się z nich wyrwać. Czuła na włosach jego pocałunki łagodne, serdeczne i tak pożądane. I tym wyraźniej odzywała się w niej świadomość, że musi wyrzec się ich na zawsze, do końca życia.
 Kolski usadowił Łucję na fotelu i klęknąwszy przy niej błagał ją najczulszymi słowami, by się uspokoiła. Stopniowo odzyskiwała zdolność mówienia. Wycierał jej oczy i policzki swoją chusteczką.
 — Nie zostawię cię nigdy, kochana — mówił. — Nie oddam cię nikomu.
 — Janku… Janku — szepnęła i zarzuciła mu ręce na szyję.
 W nagłym porywie przyciągnął ją do siebie:
 — Kochasz mnie! Wiem, że kochasz!
 — Ciebie, tylko ciebie!
 — No widzisz, jakie to szczęście! Jakie to wielkie szczęście — mówił głosem nabrzmiałym wzruszeniem. — Pobierzemy się i już nie rozstaniemy się nigdy. Nic nas nie rozłączy. Najdroższa moja, jedyna!…
 Łucja przygryzła wargi, odsunęła go od siebie i potrząsnęła głową:
 — Nie, Janku… Nie… Kocham cię, ale wiesz dobrze, że nie jestem wolna, że nie mogę sobą rozporządzać. Musimy się oboje z tym pogodzić. Na to nie ma żadnego sposobu…
 Spojrzał na nią z lękiem.
 — Jak mam to rozumieć, że nie jesteś wolna? Co przez to chcesz powiedzieć?
 — Że mam zobowiązania, z których się nie mogę wycofać.
 Ujął ją za rękę w przegubie:
 — Łucjo, czy to ma znaczyć, że jesteś jego… że łączy cię z nim…
 Zrozumiała pytanie, którego nie mógł wydobyć z siebie, i zaprzeczyła żywo:
 — Ach, nie. Broń Boże. Ale są przecież zobowiązania stokroć mocniejsze od tego…
 — Żadne zobowiązania — wybuchnął — nie mogą być mocniejsze od prawdziwego uczucia.
 Zaprzeczyła ruchem głowy:
 — Zbyt proste ujęcie. Nie. Nie mogę. Nie umiałabym zacząć z nim o tym mówić. Te słowa nie przeszłyby mi przez usta. Och, dość pomyśleć o tym, jakie ten człowiek miał tragiczne życie, ile krzywd spadło nań najbardziej niezasłużenie,