Strona:Profesor Wilczur t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/026

zaleta w naszych oportunistycznych czasach. Jak pani będzie pisała do niego, proszę pozdrowić go ode mnie.
 Rozmowę ich przerwały okrzyki ze stawu. To Wasyl i Donka pokrzykiwali z łódki w stronę brzegu. Teraz dopiero Wilczur i Łucja zauważyli Jemioła, wygodnie rozłożonego w cieniu krzaków. Obok niego stała do połowy już wypróżniona butelka wódki. Młodzi podpłynęli bliżej i wdali się z nim w rozmowę. Donka wskazując za oddalającą się Łucję z Wilczurem, powiedziała:
 — I czy nie ogarnia pana zazdrość, panie Jemioł?
 — Zazdrość? O co?
 — Ano, każdy ma swoją dziewczynę. A pan jest sam.
 — Moja droga żabusiu. Tak. Jestem sam. Sam jak palec w nosie. Ale jeżeli sądzisz, że zazdroszczę innym, to się grubo mylisz.
 Wasyl zaśmiał się głośno:
 — A bo pan nigdy nie jest sam, panie Jemioł. Tylko zawsze z butelką.
 — Twoje szczęście, mój tubylcze, mój ty lokalny Romeo, że butelka nie jest jeszcze wypróżniona. W przeciwnym razie mógłbym ci ją przesłać drogą powietrzną. Uważaj, by nie wylądowała na twoim organie powonienia.
 — Ho, ho, nie dorzuci pan tu, — zaśmiał się Wasyl i na wszelki wypadek machnął parę razy wiosłami, by się nieco oddalić od brzegu.
 — A jeżeli chodzi o zazdrość to zrozum, mikrocefalu, że w tej flaszce mam nie jedną przyjaciółkę, lecz całe ich stado. Harem. Rozumiesz, harem?
 — Nie rozumiem — szczerze przyznał się Wasyl.
 — Fu, pan takie świństwa mówi — żachnęła się Donka.
 — Ja mówię a wy macie ochotę robić. I czymże jesteście? Oto mimowolnym narzędziem losu, które każe wam być funkcją populacyjno-demograficzną. Zakładem chałupniczym przyrostu ludności. Koncesjonowaną fabryczką zakładaną w celu wyprodukowania kilku egzemplarzy sobie podobnych indigène’ów. Łypiecie jedno na drugie rozmarzonym okiem, a skutek? Kupa cuchnących pieluszek.
 Młodzi śmiali się chociaż niewiele zrozumieli. Gadulstwo Jemioła było dla nich czymś nad wyraz zabawnym. On sam pociągnął nieduży łyk z butelki i podparłszy głowę rękę wygodnie się ułożył w wysokiej trawie:
 — Śmiejcie się, by zadokumentować swoje człowieczeństwo. Istotnie jest to jedyny, dla was dostępny odruch organizmu, który odróżnia zwierzę od człowieka.
 Donka zaprotestowała:
 — A nieprawda. Bo i zwierzęta się śmieją. Na przykład pies.