stwa, posiadało znaczenie pierwszorzędne, tembardziej w przededniu zbrojnego zatargu francusko-rosyjskiego. Bignon zastąpił genueńczyka Serrę, niegdyś gorącego jakobina, obecnie od dwuch lat rezydenta warszawskie go, który potrafił zdobyć sympatię i uznanie szerokich kół społeczeństwa warszawskiego. Nowy rezydent misję swoją pełnił wzorowo, liczne raporty jego, ogłaszane obecnie, świadczą, jak żywo interesował się sprawami kraju, w którym wypadało mu działać. W czasie wojny 1812 r. powołano Bignona na organizatora administracji w zdobytych orężem Napoleona ziemiach litewskich w charakterze komisarza cesarskiego przy Rządzie Tymczasowym Litewskim. Po klęsce Bignon powrócił do Warszawy, jako ambasador francuski na miejsce nieudolne go Pradta. Odtąd dzielił losy skazanej na tułaczkę Rady Ministrów Księstwa Warszawskiego, najprzód w Krakowie następnie w Dreźnie i Lipsku, gdzie po nieszczęśliwej bitwie dostał się do niewoli, Po odzyskaniu wolności chwilowo sprawował obowiązki podsekretarza stanu do spraw zagranicznych, nieco później w chwili krytycznej po bitwie pod Waterloo mianowany został przez Rząd Tymczasowy ministrem spraw zagranicznych. 3 lipca 1815 r. podpisał konwencję o poddaniu Paryża. Po upadku Napoleona Bignon, usunąwszy się na razie z widow ni politycznej, poświęcił się pracy naukowej, ogłosił dzieła: „Expose comparatif de l’etat financier, m ilitaire, politique et moral de la France et des principales puissances de l ’Europe i Precis de la situation politique de la France depuis le mois de mars 1814 jusqu’ au mois de juin 1815“ , które, będąc ostrą krytyką czynności Kongresu Wiedeńskiego i dokonanej we Francji restauracji Burbonów, zwróciła na autora uwagę Napoleona. Wielki jeniec ze Świętej Heleny testamentem swoim polecił Bignonowi napisanie historji dyplomacji europejskiej w epoce od r. 1792 do r. 1815. Napoleon już znacznie wsześniej ocenił prawość, rozsądek i doświadczenie polityczne, na-
