Strona:Poezye Michała Anioła Buonarrotego.djvu/95

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
XXV.

Zapewne o tem oczy moje wiecie,
Że czas ucieka, a chwila zapasem
Która was zgasi, i zdrój łez wysuszy.
Otóż przez litość dla się niezgaśniecie,
I pozwolicie popatrzeć choć czasem
Na ubóstwianą Panią mojéj duszy.
Lecz jeśli niebo otworzy się dla niéj
I ziemi zajrząc takiego Anioła
Słońce dni moich do siebie powoła,
Aby wróciła gdzie święci wybrani —
Wtenczas cóż robić samemu na świecie?
Wtenczas zagasnąć możecie!