Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/379

Idzie wioską nieszczęśliwa
 Szukać doli w świecie;
Na jej głowie biała chusta,
 A na ręku dziecię.
Wyszła z wioski — iść potrzeba
 O chlebie żebraczym...
Obróciła nazad oczy
 I ryknęła płaczem.
Wyszła w pole — i stanęła,
 Jak samotne drzewa,
I jak rosa przed jutrzenką,
 Łzami się zalewa.
A dziecina jak aniołek,
 Nie zna swej niedoli,
Jedną rączką piersi szuka,
 A drugą swawoli;
Słońce zaszło za dąbrowę,
 Niebo pokraśniało, —
Ona z łez otarła oczy
 I wędruje śmiało.
A na wiosce, jak na świecie,
 Bajali co chcieli:
Ale ojciec, ale matka
 Tych słów nie słyszeli.
Tak na świecie, na tym świecie
 Bywa zawsze prawie:
Ludzie ludzi rzną i topią,
 I gubią na sławie.
Za co? za co, miły Boże,
 Te brzydkie obmowy?
Świat szeroki — ale niema
 Gdzie przytulić głowy.
Jeden w świecie ma obszary
 Szerokie i szumne;
Drugi miejsca tylko tyle,
 Gdzie zakopać trumnę.