Ta strona została uwierzytelniona.
II.
WRÓBELEK KOCHANKI.
Wróbelku, skarbie mojej kochanki!
Nieraz cię pieści na łonie;
Poda paluszek, ty dzióbkiem ranki
Zadajesz w miękkie jej dłonie.
Kiedy tak z tobą moje kochanie
Wyprawia figle i psoty,
Burza w serduszku pewnie ustanie,
I ból ucichnie tęsknoty.
Ach, gdyby igrać z tobą, jak ona,
Ciężki niepokój wypędzić z łona!
