Ta strona została uwierzytelniona.
Jako woni zwiędłéj róży,
Tak i szczęścia i rozkoszy,
Nic pamiątki nie rozprószy,
Aż do grobu wiernie służy.
Moja przeszłość jest to wczora;
Dotąd czuję, dotąd słyszę,
Śpiew słowika, gaju ciszę,
Na dolinie — u jeziora.
