Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/113

Brązowym hełmu czerpnąwszy garłem
Piję — — a ciągle śnię: że umarłem —
 (Pije z hełmu.)

 ŹRÓDŁO.
 — W miedziany kask
 Księżyca blask
 Nie tak upada niedbale —
 Jak wód mych nić
 Perłowa — lśnić
 Schodzi pomiędzy korale.

 KRAKUS, wieczerzając.
— A ciągle śni się — że mi się śniło —
Jakby mię ziemia przyjęła w gości,
Twór każdy witał — wszystko mówiło —
Jakbym się bawił źródłem mądrości —

 ŹRÓDŁO.
 Nakłonem chmur
 Z za siedmiu gór
 Rosnę — lecz w niebie się rodzę.
 Rób-że jak chcesz,
 Czy tam mnie bierz,
 Czy tu, gdzie samo przychodzę —

 KRAKUS.
Ciągle śni mi się jak rzecz prawdziwa,
Śni mi się ciągle że nikt nie baczy,
Iż w dziennym jawie, senne przędziwa
Wsnute są, niby na krosnach tkaczy.
Lecz nić ich ciągnie się i nie zrywa,
Nad światło szybka i migotliwa —
Spostrzerze ją człek — a nie zobaczy!

 ŹRÓDŁO.
 Nie jestem nic,
 Ni rąk ni lic:
 Wydźwięk mam tylko perłowy —
 Rzemiosło moje
 Ochładzać znoje,
 Cóż chcesz od wody źródłowej? —