Ta strona została uwierzytelniona.
Wiersz napisany w r. 1850. z powodu skłaniania do żądania amnestyi.[1]
Niechajże naród słyszy głos tułaczy,
Głos przeraźliwy, boleść go wydarła;
Oto my biedni w nędzy i w rozpaczy,
Nie wyrzekliśmy to słowo umarła.
Choć nas głód morzy, choć szyderstwo pali,
Choć nam tęsknota z oczu łzy wyciska,
To myśmy Polsce wiernymi zostali,
I wrócim wierni do ojców ogniska.
- ↑ Wiersz ten tłómaczony na język angielski przez hr. Z. wywołał szlachetną odpowiedź Lorda Strafford Redclif w dzienniku International. Przypisek wydawcy.
