Przejdź do zawartości

Strona:Poezje Kornela Ujejskiego.djvu/333

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
3.

Niezmierna żałość gniecie moją duszę,
Omdlała ręka już struną nie włada,
Wiatr mną kołysze, na proch się rozkruszę —
Proroku! duch twój niech do mnie zagada.
Bo ból okręci mnie ogniową szarfą
I na twarz padam razem z twoją harfą!

Warszawa.