Ta strona została przepisana.
 |
|
|
|
|
|
|
|
WIÈRSZ POPA
O
CZŁOWIEKU.
PIEŚŃ I.
W posród zwodniczym blaskiem mamiących przedmiotów
Drobniejsze podłéj dumie zostawmy despotów;
I gdy krótkie zaledwie pozwala nam życie
Rzucić wzrok koło siebie, i skończyć swé bycie;
My w istoty człowieka wejdźmy rozbiór ciemny:
Przebieżmy tén labirynt wielki lecz feremny,
Tę puszczę gdzie chwast z różą rośnie na przemiany;
Lub ogród w którym owoc łudzi zakazany.
Depcmy razem to pole w widoki obfité,
Zwiedźmy co jest otwarte, mińmy co zakryte,
Zobaczmy i co błędné zwolna wlecze kroki
I co się ślepym pędem wzbija pod obłoki,
Sledźmy sciészki natry i głupiej ciemnoty,
Wytknijmy źrodło zasad obyczajów, cnoty,
Badźmy szczerzy gdzie można, śmiejmy się gdzie trzéba,
Zemścijmy się potwarzy miotanéj na Nieba.
