Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/168

nie zrobił ani jednego kroku w swem przedsięwzięciu. Bał się...
 Tymczasem, idąc do biura, spotkał ojca żony, który go powitał kwaśno.
 — Piękna historya — rzekł teść. — Słyszę, że Ludwika znowu ma zostać matką. Tobie się zdaje, że dzieci — to bułki? Tfu, do dyabła!
 — Trudno — bąknął nieśmiało zięć — co robić.
 — Co? — wrzasnął stary. — Pisać urzędowe papiery, pisać, pisać w dzień i w nocy, to się rozerwiesz. A kiedy już wszystko napiszesz, zacznij przepisywać.
 — Ba! — odparł zięć.
 — Ba! — powtórzył teść.
 Zamilkli oba.
 — Mam kłopot — odezwał się Trinkbier, spuszczając oczy.
 — Jeszcze jeden — wtrącił wzgardliwie Kinkel. — Może ci się coś urodziło na boku.
 — Postanowiłem zmienić wiarę i przyjąć ewangielicką.
 — A to dlaczego?
 — Naprzód, ciągnie mnie ku niej przekonanie, a po wtóre trudności służbowe. Katolik musi być zawsze na wylocie, albo wrastać w jedno miejsce.
 — Należało to uczynić dawniej, bo ciągle czuć cię polakiem; jeżeli zaś zdecydowałeś się dopiero teraz, nie skacz przez płot do innego ogrodu po cichu, we-