Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/111

Oni, gdy chodzi o gołębie, stają się głusi i ślepi na wszystko, co się około nich dzieje.. Zresztą, niech mnie widzą z moim wielkim człowiekiem!
 I, przechyliwszy głowę, spojrzała mu z uśmiechem w oczy:
 — Chyba, że wielki człowiek sobie tego nie życzy?...
 — Owszem, niech nas widzą! — odpowiedział Świrski, podnosząc jej rękę do ust.
 — Więc pójdźmy aż na dół — ja dosyć lubię na to patrzeć.
 — Dobrze.
 I po chwili znaleźli się na wielkich schodach, prowadzących do strzelnicy.
 — Jak tu jasno, jak dobrze i jaka ja szczęśliwa! — rzekła pani Elzenowa.
 Poczem, choć w pobliżu ich nie było nikogo, spytała szepcąc:
 — A pan?
 — Moje światło jest przy mnie! — odrzekł, przyciskając do piersi jej ramię.
 I poczęli schodzić. Dzień był istotnie jeszcze jaśniejszy, niż zwykle, powietrze złote i błękitne, morze w oddali wyglądało, jak granatowe.
 — Naprzód zatrzymajmy się tu — rzekła pani Elzenowa. — Klatki można stąd widzieć doskonale.